Vader zijn

20 een gezin gekregen. Daar draag je nu, als vader, verantwoor- delijkheid voor. Daardoor sta je anders in het leven. Zo was het al eigenlijk na je trouwdag. Je kwam het ouderlijk huis anders binnen dan vóór je trouwdag. ’t Is moeilijk onder woorden te brengen, maar het voelt allemaal anders. Samen met je vrouw heb je een nieuwe eenheid gevormd. Een eenheid waar geen ander - zelfs geen ouders - tussen kan of mag komen. Wonderlijk is dat! Zo één met je vrouw, dat uit die eenheid nieuw leven is voortgekomen. Zo leeft je liefde voor elkaar voort inde gestalte vanhet kind. Daarover heb ik me vaak verbaasd. Dat je vrouw het geboren kind liefheeft, kun je begrijpen. Maandenlang heeft zij het kind in haar binnenste gevoeld. Als man kijk je ernaar en je bent verwonderd dat haar lichaam al meer getekend wordt door het kind dat ze bij zich draagt. Maar wat zij in die periode voelt en ondergaat, dat is iets waar je als man volstrekt bui- ten staat. Daarom vind ik het zo’n wonder dat wanneer het kind in je armen ligt, het ook helemaal jouw kind is. Wat krijg je van de Heere een diepe liefde voor je kind, het door Hem toevertrouwde pand. Zo diep, dat je er werkelijk alles voor over hebt. Het kind is gewoon niet meer weg te denken uit je leven. Het neemt nadrukkelijk zijn plaats in in je gezin. Alle aandacht is op hem of haar gericht. Terugkijkend moet ik nog weleens glimlachen om de uit- bundigheid waarmee ik de geboorte van ons kind in mijn omgeving bekendmaakte. Natuurlijk belde ik direct onze wederzijdse ouders op. Wat waren die ook opgelucht dat alles goed gegaan was. Ze waren oprecht verblijd dat er een meisje geboren was. Wat mijn vader zei, vergeet ik niet