Vader zijn

19 het inmiddels was. Zo vergleden de uren in het ziekenhuis. Veel hebbenwe niet tegen elkaar gezegd. Wel hebbenwe af en toe een stukje uit de Bijbel gelezen en de Heere gevraagd of Hij bij de bevalling wilde zijn. Het duurdenaar deovertuigingvandegynaecoloogallemaal veel te lang. Ik heb bij het bed alleen maar stil mijn handen gevouwenendeHeeregevraagdofHijmijn lievevrouwwilde helpen. Ik kon het haast niet aanzien. Wat een gemartel! Ik dacht ineenflits: alswij het alsmannenmoestendoormaken, zouden er vastminder kinderengeborenworden. Misschien vindt u het een rare uitspraak. In ieder geval is het goed dat wij er blijk van gevendatwij onze vrouwenwaarderen. Daar hebben ze recht op. Hetmoment vandegeboortebrak aan.Wat gaf dat een span- ning! Ikzaghet aanmijnvrouw. Zezocht steunbijmij. Alleen... wat voel je je dan hulpeloos enmachteloos. Je staat erbij, je probeert vanallesen jeweet tegelijkertijddat jenietskunt. Je vrouwgaat indie ogenblikkenecht door eeneenmanspoort. Maar wat is dan de vreugde groot als de geboorte van het kind zich eindelijk aankondigt. Dan zie je dat het geboren moet worden. Niets kan het meer tegenhouden. Onze dochter zette gelijk een keel op. Daarna gaf de zuster het meisje aanmijn vrouw. Wat doet je dat veel als je je kind bij je vrouwziet liggen. Eerlijk, dan kun je je nauwelijks goed houden. Het wonder is te groot. DeHeere spaardemijn lieve vrouw en Hij schonk er nieuw leven bij. Vader van een gezin Je bent nietmeer alleen, ook niet langer samen, maar je hebt