Vader zijn

18 de bereidheid om een gezin te vormen. De geboorte van de kleine meid viel niet mee. De huisarts vond het, gelet op de onderzoeken in het ziekenhuis, beter dat zij daar zou bevallen. Zo is het ook gegaan. Natuurlijk had mijn vrouw liever thuis willen blijven, maar ook zij was ervan overtuigd geraakt dat ze er verstandig aan deed om naar het advies van de dokter te luisteren. Het contact met de verpleging was allerhartelijkst. We kregen een kamer aangewezen waar de geboorte zou moeten plaatsvinden. We waren allebei nerveus. Dat vergeet je niet meer. Voor we van huis gingen, had ik nog Psalm 121 gelezen. In diepsalmwordt heel bemoedigendgezegddat deHeereniet slaapt en zelfs niet sluimert. Hij is altijd bereikbaar. Ook in het ziekenhuis. Dat had ons toch wat rust gegeven. Alleen wanneer jehet ziekenhuis binnenstapt, komt alles ineens op je af: zou het wel goed gaan met je vrouw? En met het kind? Lopend achter de rolstoel goot ik mijn hart voor de Heere leeg. Verder kwam ik niet. Toen we op haar kamer kwamen, hebben de zusters mijn vrouw met veel zorg en liefde omringd. Ze zagen wel dat ze erg gespannen was. Tactvol probeerden ze haar op haar gemak te stellen. Watmij nauwelijks lukte, lukte hunwel. Ze werd rustiger en ze lachte zelfs om het grapje dat een van de zusters vertelde. Toen we weer samen waren, begon het wachten op het ogenblik dat het kind geborenmoest worden. Af en toe ging zacht dedeur openen stonder eenzuster indedeuropening. Of het allemaal nog wel goed ging. Ook kwam op een zeker ogenblikdeartsbinnen, omtezienenteonderzoekenhoever