Prooi

22 Hij hield zijn hand bij zijn neus en voorzichtig rook hij eraan. Het rook branderig en zwavelhoudend. Met samengeknepen ogen keek Andrew weer over Waterton Lake in de richting van Amerika. De landgrens lag niet ver hiervandaan, dwars over Waterton Lake. De beelden van de BBC flitsten weer door hem heen. De reden van alle onrust van afgelopen nacht was dus toch een grote brand en blijkbaar was de vuurhaard niet ver over de grens als de as hier terechtkwam. Toch had hij een onbestemd gevoel van onbehagen want er bleven te veel vragen onbeantwoord. Hoe kwam het dat het hele internetverkeer uit de lucht was? Waarom waren de dieren zo bang? TussenWaterton en de brand lagen hoge bergen enWaterton Lake als veilige barrière. Er dreigde hier geen gevaar voor brand. Hoopte hij. Andrew deed een zakdoek voor zijn mond en ging naar de schuur om een mondkapje te pakken. Hij liep de schuur uit, langs de veranda naar de voorkant van het huis, en opnieuw kreeg hij een verrassing te verwerken. Onder zijn carport stonden vier herten voor de as te schuilen. Wat nog verrassender was, was dat er ook twee coyotes en een stinkdier bij stonden, broederlijk bij elkaar. Herten en coyotes waren geen vrienden van elkaar, integendeel. Coyotes zouden niet snel een hert aanvallen; ze vermeden elkaar als water en vuur. Andrew bleef abrupt staan en keek met gefronste wenkbrauwen naar het bizarre tafereel. Evenals de coyotes op de veranda waren ook deze dieren, zonder uitzondering, doodsbang. Hij wist dat dieren heel bang waren voor vuur, maar de doodsangst die hij hier zag moest door meer veroorzaakt worden dan door de asregen alleen. Iets wat veel gevaarlijker moest zijn dan vuur. Op dat moment hoorde Andrew een angstkreet vanuit het dorp. Het was niet zomaar een angstkreet, het was een doodskreet. Andrew kende het grote verschil tussen een angstkreet en een doods- kreet. Bij een angstkreet is er nog hoop op redding, en daar wordt hard om geschreeuwd. Bij een doodskreet is alle hoop verloren en