Prooi

15 zoals de vorige twee keer, en hij werd ongeruster. In tegenstelling tot mensen waren dieren erg goed in staat om tijdig gevaar op te merken en hij had nog niet eerder meegemaakt dat er zo’n sterk signaal werd afgegeven als nu het geval was. Door het feit dat ze afwezig waren. Andrew hoorde iets. Hij stond op en keek over Waterton Lake in de richting van Amerika. Er kwam een geruis vanuit het zuiden zijn richting op, hoog in de lucht. Het was geen wind want de boombladeren hingen roerloos aan de takken en Waterton Lake lag als een glanzende spiegel in het maanlicht. Ongerust frunnikte hij aan zijn rechteroor. Met halfgeopende mond keek hij omhoog en zag het maanlicht in vlagen gefilterd worden door iets . In de verte hoorde hij nu ook een ander geluid en hij boog zijn hoofd om beter te kunnen luisteren. Het duurde even voor hij begreep wat het was. Hij herkende de roep van de kraanvogel en hij besefte dat er enorme zwermen vogels voorbijtrokken. Hij hoorde nu ook ganzen en zelfs het schorre gekras van raven. Verbijsterd schudde hij zijn hoofd. Dit kon gewoon niet waar zijn. Het was begin augustus en de vogeltrek zou pas over een maand beginnen. Dit was absoluut geen vogeltrek en het feit dat verschillende soorten vogels samen één vlucht vormden, was voor hem een bewijs dat ze op de vlucht waren voor iets . Iets waar hij nu ook de kriebels van begon te krijgen. Iets waar zijn buddy hem voor gewaarschuwd had. Iets wat zeer waarschijnlijk te maken had met de trilling die nu onafgebroken doorging. Andrew liet zijn onbewust ingehouden adem tussen zijn getuite lippen ontsnappen en liep terug naar de keuken. Vlug trok hij zijn kleren en schoenen aan. Twijfelend keek hij even naar zijn holster met het dienstpistool, en besloot om het thuis te laten. Hij ver- moedde dat het gevaar van een heel andere orde was dan dat hij het met een pistool zou kunnen oplossen. Via de keuken ging hij weer naar buiten en liep om het huis heen