Zijn Naam belijden

13 op weg ging. Ze ging echter terug naar haar volk en naar haar goden. Er trokken vele Israëlieten uit het diensthuis van Egypte, maar het merendeel van hen is in hun zonden in de woestijn gestorven. En hoevelen beleden niet op de berg Karmel in 1 Koningen 18 vers 39: ‘De Heere is God; de Heere is God!’ Maar de meesten keerden terug naar de dienst van de afgoden. Ook in het NieuweTestament vindenwe zulke voorbeelden. Er waren discipelen die enige tijd de Zaligmaker volgden, maar zij vonden tenslotte toch Zijn rede hard en keerden terug (zie Joh. 6:66). Hoe erg zijn voorbeelden als die van Simon de tovenaar, die achteraf nog in een gans bittere gal en samenknoping van ongerechtigheid was. Of Demas, die na zijn belijdenis de tegenwoordige wereld weer lief kreeg. Deze voorbeelden zijn voor ons opgeschreven tot waarschuwing. Ze moeten ons des te meer aansporen om te staan naar een oprechte belijdenis. Het moet onze voortdurende strijd zijn om de goede be- lijdenis af te leggen. Immers, die is de Heere waardig. Hij eist: ‘Mijn zoon, geef Mij uw hart.’ Binding aan het Woord Belijden kent een onvoorwaardelijk buigen voor hetWoord vanGod. Dit is voor ons de bron en norm voor leer en leven. Wij voelen een diepe eerbied voor het spreken van God in Zijn Woord. Kijk eens naar de lange belijdenis van David in Psalm 119. Het is niet alleen één lofzang over het Woord, maar ook een gedurige bede om meer- dere kennis van het Woord en om zijn voetstappen vast te mogen maken in het Woord. Zo ook de belijdenis van Petrus in Johannes 6, als hij zegt: ‘Heere, tot wien zullen wij heengaan? Gij hebt de woorden des eeuwigen levens.’ Dit is in scherpe tegenstelling tot de discipelen die Christus verlieten, omdat zij Zijn rede hard vonden. Het Woord van God wordt ons lief en dierbaar. We krijgen lust om dit Woord te onderzoeken, zoals de Moorman op zijn wagen ijverig in de boekrol van Jesaja zat te lezen. Hoewel hij niet begreep wat hij las, bleef hij toch lezen. Hij zocht de oorzaak van het feit