De plichten der ouders

22 maal te noemen, waar de duidelijkheid om een herhaling vraagt. Ik heb een dergelijk woord dan bijna steeds opnieuw opgenomen. 2 . Koelmans hanteren van de zogenoemde bijzin, voorafgaand aan de hoofdzin of er op volgend, is vaak dermate ingewikkeld, dat hier een zorgvuldige herschrijving zeer noodzakelijk was. Ik heb dat gedaan door nogal eens een bijzin te herschrijven als een hoofdzin, waardoor twee hoofdzinnen naast elkaar komen te staan. Het was dan wel noodzakelijk, om een verbindend woord tussen beide zin- nen te plaatsen. Dit is door mij steeds gecursiveerd. 3 . Koelman schreef vaak haastig. Dat is vooral hieraan te merken, dat hij al schrijvende wel eens een denk-schakel oversloeg. Voor de duide- lijkheid heb ik in deze situatie vaak een verbindend woord of zinsgedeelte tussengevoegd, dat opnieuw te herkennen is aan de cursivering. Hier- door werd tevens een stilistisch verantwoorder geheel gekregen, waarbij ook gelet werd op het gemakkelijk lopen van de zin. Wat dit laatste betreft, realiseer ik me dat dit slechts gedeeltelijk is gelukt; ik gaf echter meer de voorkeur aan een betrouwbare herschrijving dan aan een vlotte zinsbouw die teveel zou afwijken van het origineel. 4 .Wanneer ik een duidelijke keuze moest doen uit verschillende moge- lijkheden en voorts in alle gevallen dat ik het noodzakelijk achtte, o.a. bij een niet te vermijden enigszins vrije vertaling, heb ik steeds het ori- ginele woord in een voetnoot aangegeven. 5 . Koelmans ‘Plichten der ouders’ is verdeeld in regels. Deze zijn heel vaak kort genoeg om geen nadere verdeling in alinea’s toe te passen. Er zijn echter ook een aantal langere regels. Daar heb ik wel alinea’s ge- vormd, waar Koelman dit niet deed, met de bedoeling om zo een gro- tere overzichtelijkheid van de stof te verkrijgen. 6 . De opzet van het boekje brengt mee, dat Koelman de ouders vaak in de gebiedende wijs aanspreekt. Ook waar beide ouders bedoeld wor- den, heb ik consequent gekozen voor de gebiedende wijs enkelvoud. 7 . In bijna elke regel worden de kinderen alleen met ‘zij’, ‘hen’ of ‘hun’ aangeduid. Van tijd tot tijd gebruik ik daarom het woord ‘kinderen’, om te blijven beseffen dat het om hén gaat. 8 . Koelman blijkt een niet al te groot stilist te zijn. Vooral het inconse-