9789033131172

14 Esther proest. ‘Komen jullie maar eens overeind, luie mormels. Dan zie je de wereld en mij gelijk vanuit een andere hoek.’ ‘We zijn niet lui,’ vindt Mira. ‘Ik heb pas ergens gelezen dat groeien veel energie kost.’ ‘Ja,’ beaamt Esther, ‘we liggen te groeien.’ ‘Ik doe heus wel wat,’ moppert Mira. ‘Vanmorgen heb ik ook al op een stel koters gepast in de crèche van de kerk, hoor.’ Maar ze krabbelt toch overeind en probeert haar statische haren achter haar oren te vegen. Esther zucht overdreven, hijst zichzelf overeind en gaat ook op de rand van de trampoline zitten. ‘Jullie kunnen de schuur wel even leeghalen,’ zegt Mira’s vader. Hij draait zich om en zet de deur van de schuur wagenwijd open. ‘Als jullie alle fietsen en spullen even op het terras zetten, veeg ik de schuur uit en ruim hem weer in.’ ‘Mijn vader is hard, Es.’ ‘Ja, echt wel.’ ‘Het is toch niet normaal dat je op je vrije dag een schuur moet opruimen waarin zooi van drie jaar opgestapeld staat! Mis- schien kun je eens gaan informeren bij Jeugdzorg of ze langs willen komen?’ Esther knikt, haalt haar schouders op en loopt naar de schuur. Meteen pakt ze de driewieler van Mira’s zusje Saar en zet hem om het hoekje van de deur. ‘Wat een zooi,’ mompelt ze als ze de schuur weer in stapt. Ze pakt met haar ene hand een blik met konijnenvoer en met haar andere een pak stro waar de sprieten uit steken. ‘Nou ja, samen is het eigenlijk wel zo gebeurd,’ vindt Mira en ze pakt de fiets van haar moeder en rijdt hem de schuur uit. In een mum van tijd staat het terras vol met fietsen, speelgoed en tuingereedschap. Esther veegt een blonde piek haar uit haar gezicht en loopt de schuur weer in. ‘Hé,’ roept ze over haar schouder naar Mira, ‘wat leuk!’