9789033131097

8 Ze weet zeker dat ze het hier nooit leuk gaat vinden. Wat valt er nu te beleven in zo’n klein dorpje als Huislo? Er zijn amper winkels en al helemaal geen kledingwinkels waar ze iets naar haar smaak ver- kopen. Als ze het goed gezien heeft, is er in Huislo maar één drogist en twee supermarkten. ‘Heus, Tamar,’ zegt mama, terwijl ze over Tamars haar strijkt. ‘We begrijpen best dat het een hele overgang is, maar als je er een beetje je best voor doet, zul je zien dat het hier ook heel leuk is en dat er zoveel meer kan dan in Den Haag.’ ‘Hmm, dat moet ik nog zien,’ bromt Tamar. ‘Hier zijn Pien en Yara niet en voor winkels moeten we helemaal naar Enschede. Met de trein, pff.’ De matras veert terug als mama met een ruk opstaat. ‘Hoe dan ook, je moet die dozen uitpakken. Vandaag,’ zegt mama ongeduldig, terwijl ze de kamer uitloopt en de deur net iets harder dan nodig is achter zich dichttrekt. Tamar blijft op haar rug liggen. Ze voelt hoe een traan uit haar ooghoek naar haar oor kriebelt. Ze veegt hem niet weg. Ze weet zeker dat ze hier nooit zal wennen. Over een week begint de school al en ze kent hier nog niemand. Hoe moet ze hier mensen leren kennen? Ze wonen buiten de bebouwde kom en alle huizen, meest boerderijen, staan ver uit elkaar. Haar broer Micha van zeventien gaat aan zijn vervolgopleiding beginnen. Iets met computers. Voor hem maakt het dus niet uit. Hij moest toch al naar een nieuwe school. Lydia is vijftien en anderhalf jaar ouder dan zij zelf is. Lydia heeft juist zin om naar hun nieuwe school te gaan. Ze vindt het een avontuur. Ze heeft zelfs al een baantje als vakkenvuller gevonden bij de supermarkt. Meteen de eerste dag dat ze hier woonden, is Lydia naar de supermarkt gegaan om te vragen of ze personeel konden gebruiken. Tamar zou willen dat ze een beetje meer zoals Lydia is. Lydia stapt overal op af en maakt met iedereen een praatje. Ze lijkt geen onzekerheid of verlegenheid te kennen. Lydia was ook dolblij toen ze hoorde dat het nieuwe huis zoveel slaapkamers had dat ze