9789033130274

16 Chopin blijft spelen voor Radio Polen.’ ‘ Pan Bukowski?’ Pan Gadomski keek weg. ‘Frankrijk en Engeland hebben Duitsland de oorlog verklaard. Tussen explosies en puin vieren de mensen feest in de straten. Voor de ambassade deden ze een vreugdedans met de gezant van het Franse leger terwijl ze La Marseillaise zongen. Je zou Polen eens Frans moeten horen zingen, ze bakken er niks van. We zijn nu gelukkig niet meer op onszelf aangewezen. Maar we moeten wachten. Een overwinning heeft tijd nodig.’ ‘ Pan Gadomski... waar is Pan Bukowski?’ Een lange stilte volgde. ‘Hij heeft jou hierheen laten brengen door zijn zoon. Waarschijnlijk dacht hij dat het hier veilig zou zijn. Ik heb gehoord dat je appartement met de grond gelijk gemaakt is. Het spijt me.’ ‘Janek...’ Elke foto, elk boek, elke herinnering aan Janek en hun leven samen bevond zich in dat appartement. ‘Je vriend heeft dit laten brengen. Er zit een foto bij van je man.’ Pan Gadomski wees naar twee zakken. ‘Nadat hij je hier had laten brengen heeft hij geprobeerd alles te redden wat nog te redden viel uit je appartement, voordat...’ ‘Voordat wat?’ Pan Gadomski likte zijn lippen, weer aarzelend. ‘Waar is pan Bukowski?’ drong Sophia aan. Haar hartslag versnelde. ‘Het doet me pijn dit te moeten vertellen. Je vriend werd geraakt, beschoten door een vliegtuig na zijn laatste bezoek aan het appar- tement. Zijn zoon was bij hem, hij ving hem op toen hij viel. De zoon vertelde dat hij niet lang heeft hoeven lijden. Gisteren is hij deze spullen komen brengen.’ ‘Nee... nee!’ Ze voelde zich duizelig worden. Het kon niet waar zijn. Pan Bukowski, haar vriend, haar enige echte vriend naast Janek sinds ze in Polen was komen wonen. ‘Hij vertelde dat de laatste woorden van zijn vader voor jou bedoeld waren: “Zeg tegen Sophia dat ze moet vechten, dat ze moet blijven