9789033130274

15 ‘Volgens de radio zijn er honderden doden. De stad zal onher- kenbaar zijn. De dierentuin is een chaos. Zebra’s, leeuwen, tijgers, kangoeroes – allemaal ontsnapt. Een nachtmerrie voor voetgangers, een droom voor jagers.’ ‘Wat? Ze hebben de dierentuin gebombardeerd?’ Totaal zinloos. Pan Gadomski haalde zijn schouders op, alsof hij haar gedachten kon lezen. ‘Wat dit voor zin heeft? Jan zal wel gebroken zijn. Hij heeft heel zijn leven gewijd aan dat werk. Om nog maar niet te spreken over Antonina.’ ‘De dierenverzorgers. Ik ken ze. Janek en ik gaan altijd graag...’ Maar ze had niks meer gehoord van Janek, niet sinds het bombar- deren begon. Het leek erop dat hij de smekende blik in haar ogen opmerkte. ‘We weten alleen dat ze vechten, terugtrekken, hergroeperen, alles doen wat ze kunnen. Janek is een goede man, een sterke piloot. Daar moet je op vertrouwen, meid.’ Sophia slikte, haar keel voelde dik aan. Ze wist wel dat pan Gadom- ski zich ook zorgen om hem maakte. Hij hield van Janek als was hij zijn eigen zoon. Had ze maar wat meer vertrouwen. ‘Burgemeester Starzyński vraagt de inwoners van Warschau loop- graven te graven. Overal zie je oproepen dat we onszelf moeten bewapenen en de Vistula moeten oversteken om te hergroeperen tot een verdedigingslinie.’ Pan deed de burgemeester na. ‘Schoppen en loopgraven tegen de Duitse pantservoertuigen! Ik zal ook moeten gaan om te helpen.’ ‘Hier? Nu?’ ‘Nog niet, maar ze komen steeds dichterbij. Voorafgegaan door duizenden vluchtelingen die langzaam de stad binnendruppelen. Ironisch genoeg voelen ze zich veiliger onder de Duitse bommen- werpers dan op het platteland. En dat terwijl er in heel Warschau nergens meer stromend water te vinden is en we vrijwel zonder elektriciteit zitten.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Het is één grote chaos. Maar er is nog hoop... er is nog hoop zolang Wladyslaw Szpilman