9789033129940

18 smokkelen levert mooie winsten op.’ Vader Albert is een eerlijk mens, gehoorzaam aan alle wetten. Op één wet na: die van de gabelle . De gabelle is de zoutbelasting. De regering eist dat er over zout – en dat heeft iedereen nodig – belas- ting betaald wordt. Niemand, waar ook in Frankrijk, vindt dat leuk, maar zeker de mensen hier in Mayenne niet. Dat komt omdat hun buren in Bretagne geen belasting op zout hoeven te betalen. Er wordt dus volop zout gesmokkeld en daar is goed aan te verdienen. ‘Toch hebben wij het liever niet, hè Albert?’ zegt moeder. ‘De dou- aniers zijn niet gek en de straffen zijn zwaar.’ ‘Ik denk maar zo,’ praat Audric de volwassenen na, ‘als die lui in Bretagne ook belasting moesten betalen, dan zou het eerlijk zijn. Maar zij betalen niets!’ ‘Dat is omdat het zeezout in Bretagne gewonnen wordt, daarom betalen zij niets,’ legt moeder uit. Vader bromt en schudt zijn hoofd. Audric zegt wat vader denkt: ‘Juist, maar wij wonen naast Bretagne en wij moeten wel betalen. En mij betrappen ze niet, hoor.’ ‘Kijk maar uit, op een dag staan de douaniers aan de deur,’ waar- schuwt moeder. Op dat moment bonkt er een vuist op de deur. Ze verstarren alle vier van schrik. Moeder laat een lepel vallen. Audrics ogen schieten naar de achterdeur alsof hij wil ontsnappen. Wat een onzin, denkt Victor. We hebben helemaal geen zout gesmokkeld. De deur gaat open en een stoere, jonge kerel stapt binnen. ‘Nog aan de maaltijd? Aha, bonen! Met een glas wijn erbij is dat best te eten.’ Audric straalt helemaal. Daar staat zijn grote voorbeeld, Jean Chou- an. De beruchtste smokkelaar van Mayenne. ‘Ga zitten! Moeder, heeft u nog wat over?’ Een beetje stroef knikt moeder Simone. Meer heeft Jean niet nodig. Hij ploft met zijn grote lijf neer op het bankje, zodat Victor bijna geen plaats meer heeft. ‘We hadden het juist over zout smokkelen,’ grijnst Audric. ‘Aha, vorige week heb ik nog twee zakken gesmokkeld. Ik heb daar- voor twee afgerichte honden en ik bind hen elk een zak zout op de