Uitdaging voor Paola

14 Paola wisselt snel een blik met de anderen. ‘Is daar reden voor dan?’ Brit knikt. ‘Pa drinkt steeds meer. Hij moet behandeld worden, maar hij wil er niet aan.’ ‘Wat erg voor je,’ zegt Carlijn. ‘Houd er maar over op, het is tenslotte mijn probleem.’ ‘We leven graag met je mee. Praat er maar met ons over als je dat fijn vindt.’ ‘We vertellen het echt niet door,’ verzekert Sophie. ‘Dat weet ik wel, maar ik wil jullie er niet mee belasten.’ ‘Je belast ons echt niet,’ vindt Paola. ‘Noem het maar delen.’ ‘Bedankt,’ zegt Brit, maar ze vertelt toch niet verder. Paola begint snel over iets anders. ‘Hé, Fie, hoe is het met jou?’ ‘Prima, voor een elektrische klus moet je bij mij zijn.’ ‘Doe je die gevaarlijke dingen al?’ vraagt Brit verbaasd. ‘Dat is een makkie, joh.’ Maar het gezicht van Sophie spreekt een andere taal. ‘Ingewikkeld met al die draden zeker?’ ‘Echt wel, laatst ging er iets mis.’ Sophie grijpt naar haar arm. ‘Ik voel de schok nog. M’n haren stonden bijna rechtovereind.’ ‘Heftig, maar één ding is duidelijk,’ merkt Brit grijnzend op. ‘Wat bedoel je?’ ‘Ik kan je nog niet aanbevelen.’ ‘Voorlopig niet,’ zucht Sophie. ‘Ik moet nog veel leren.’ Onverwachts rinkelt de mobiel van Paola. Het is een telefoon- tje van thuis, ziet ze snel. ‘O, wat erg!’ ‘Wat bedoel je?’ vraagt Sophie. Paola gebaart dat ze stil moet zijn en luistert naar haar moeder. ‘Weet je niet meer dat ik naar het verpleeghuis moet? Oma wacht op me.’ ‘Sorry, mam! Ik was de tijd vergeten en zit nog met de meiden op het terras. Ik kom er nu aan, tot zo!’ Haastig staat ze op. ‘Wat dom, ik moest vanmiddag oppassen.’