Geheime lading

11 een klein stukje, pap. Het gaat juist zo goed.’ ‘Nog een klein stukje ...?’ vraagt Jens verbaasd en hij werpt een blik op de klok. ‘Ho eens! Ik had niet in de gaten dat het al zo laat is. Je spullen toch maar opruimen nu. Morgen moet je weer naar school. Volgende week heb je vakantie. Dan komt het niet zo nauw.’ Ben trekt een ongemakkelijk gezicht en wil zich omdraaien. ‘Wacht even,’ zegt Jens. ‘Ik riep je toch?Ookover volgendeweek. Ik heb een vraag aan je ...’ Ben kijkt zijn vader verwonderd aan. ‘Ik wilde je vragen of je zin hebt ommet mij mee te gaan. Ik heb een leuke rit naar Oostenrijk en moet ook nog in Zwitserland zijn. We zijn wel bijna de hele week weg.’ De ogen van Ben beginnen te glimmen. ‘Yes! Weet mama daar al van?’ ‘Ik heb het er met haar over gehad. Dus dat is wel in orde. Heb je zin?’ ‘Natuurlijk pap, heel veel!’ ‘Oké, hebben we dat afgesproken. Maar dan ga je nu snel je spullen opruimen en naar bed.’ Ben is ineens een en al gewilligheid. Hij spurt naar de keuken, doet snel zijn potloden in de etui en slaat het tekenblok dicht. Jens komt de keuken in. ‘Ga maar vast naar boven. Ik kom je zo welterusten zeggen enmama komt ook nog wel even boven als ze thuiskomt.’ Ben rent met het tekenblok en het etui de trap op. Bovenaan struikelt hij over de laatste trede en valt met een doffe dreun op de overloop neer. Jens komt geschrokken kijken. ‘Wat doe je nu?’ ‘Ik ging iets te snel ...’ zegt Ben bedeesd.