Geheime lading

8 Een kwartier later komt Drago samen met Peer in de stuurhut. ‘Alles onder controle?’ vraagt Drago. Mario knikt. ‘Ze komen dichterbij, maar nog geen sein.’ ‘Oké. Heel goed,’ vindt Drago. ‘Ignazio en de dames blijven overigens voorlopig beneden.’ ‘Waarom maken we niet gewoon radiocontact?’ vraagt Mario zich hardop af. ‘Da’s toch veel makkelijker?’ ‘Mario ...’ schampertDrago, ‘ikheb jeal gezegd, denknou toch ’s na. Wil je dat heel de wereld met ons meeluistert? Dan kunnen we onze plannen meteen wel in een advertentie op de voor- pagina van de krant plaatsen.’ Drago zucht diep. ‘Ik weet niet wat il capo met jou voor heeft. Waaromheeft hij joumet ons op pad gestuurd?’ Hij maakt een wanhopig gebaar. Mario zwijgt en houdt zijn blik strak op de lichten rechts van hem gericht. Zijn kaakspieren staan strak. Drago staat bij een raamaan de rechterzijde van de stuurhut en houdt voortdurend de naderende lichtjes in de gaten. De veel jongere Peer is op een lederen stoel gaan zitten. Plotseling looptDragonaarhet radarschermentuurt erop. ‘Hou die in de smiezen!’ beveelt hij Mario, wijzend naar een groen oplichtende stip aan de rand van het scherm. De parallel varende schepen naderen elkaar meer en meer, tot op ongeveer een halve mijl. Ineens brandt er op het schip een flauwlichtdatnietsmetnavigatietemakenheeft.Dragovernauwt zijn ogen. Vijf keer gaat de lamp lang aan en weer uit. Daarna blijft het weer donker. ‘Oké, code 0. Het teken dat ze het zijn,’ legt Drago uit. Hij pakt een zaklamp en laat het licht, in tegenstelling tot het sein dat hij net heeft waargenomen, vijfmaal kort oplichten. ‘Code 5, nu weten ze dat wij het ook zijn.’