Julia's zoektocht

12 ‘Neemt u het maar weer voor de leraar op. U kent hem niet eens.’ ‘Ik hoef hem niet te kennen om te weten hoe het er in de klas aan toe kan gaan. Probeer gewoon goed je best te doen en je aandacht er beter bij te houden. Al vind je wiskunde niet leuk, je zult toch goede cijfers moeten hebben op je eindlijst.’ ‘Ik sta gemiddeld een 6,5. Dat is toch netjes?’ ‘Dat is voldoende,’ knikt haar moeder. ‘Maar het is niet verkeerd om dat nog iets verder op te halen. Met hogere cijfers sta je steviger voor je examen.’ ‘Toch wel aardig van Roel, hè, dat hij het voor me opnam.’ Moeder schiet in de lach. ‘Het is niet netjes om de leraar zo voor te liegen en de klas op stelten te zetten. Maar ik kan me goed voorstellen dat jullie er daarna veel lol om hebben gehad.’ ‘Nou, niet allemaal. Een paar meiden waren beledigd, omdat ze voor niets boven op de tafels hadden gezeten.’ Als ze samen met haar moeder iets gedronken heeft, zegt Julia: ‘Ik ga naar mijn kamer. Ik heb morgen een rep voor Engels.’ Ze zet Lotje, die zich op haar schoot heeft opgekruld en in slaap is gevallen, op de vloer. De poes rekt zich lui uit en kijkt haar daarna beledigd aan. ‘O ja, Juul, voordat ik het vergeet ... Vanmorgen heb ik geholpen in de kringloopwinkel. Er is heel veel meubilair afgeleverd en allerlei andere spullen. Ook een paar mooie stoelen. Ik dacht meteen aan jou. Je wilde toch een nieuwe stoel voor op je kamer?’ Julia knikt. ‘De bekleding is versleten en het ziet er niet uit. Wat zijn het voor stoelen, mam? Wat voor kleur?’ ‘Blauw en groen.’ ‘Niet te tuttig?’ ‘Ik dacht het niet. Kom van de week eens kijken. Vrijdagmiddag ben ik er ook weer en dan ben jij toch vroeg uit? Ik zou niet te lang wachten als ik jou was, want dan zijn ze weg.’ ‘Staan ze al in de winkel?’ ‘Nee. Nu nog in het magazijn. Dus wees er snel bij.’