Julia's zoektocht

9 ‘Vertel op, Roel, waar heb je die muis precies gezien?’ vraagt meneer Van Loosduinen met een verhit gezicht. Roel wijst. ‘Daar, onder de kast. Die komt natuurlijk niet meer tevoorschijn. Umoet een muizen- val neerzetten.’ Het tumult wordt er niet minder om. Meneer Van Loosduinen wordt roder en roder. Hij doet net zijn mond opnieuw open om de klas tot orde te roepen, als de verlossende bel gaat. Julia is inmiddels al lang weer bij haar tafel terug en met een zucht van opluchting doet ze haar boeken in de tas. Ondertussen kijkt ze links en rechts of de muis niet hierheen getippeld is. Opgewonden lopen ze het klaslokaal uit. Julia houdt haar ogen op de grond gericht voor het geval de muis besluit een wandeling over haar schoenen te maken. Niets te zien. De muis houdt zich vast verscholen in het donkerste hoekje van de klas, onder de kast. De meiden duwen elkaar opzij, in hun haast om zo snel mogelijk op de veilige gang te komen. Lachend en pratend lopen ze naar de aula, waar ze hun tus- senuur meestal doorbrengen. Julia is blij dat ze een uur pauze hebben. Ze kreeg het wel een beetje benauwd daarbinnen in het lokaal. Niet eens speciaal om die muis, maar wel om de leraar die haar weer eens te pakken had. Ze wist echt geen raad met die som en die muis had geen beter moment kunnen kiezen om tevoorschijn te komen. Als ze eenmaal zitten en hun brood tevoorschijn hebben gehaald, zegt Roel met een zelfvoldane grijns: ‘Zo Juul, als ik de volgende keer in de problemen zit, verwacht ik wel dat jij mij eruit helpt.’ Julia kijkt Roel verbaasd aan. ‘Wat bedoel je?’ ‘Er was geen muis te bekennen,’ grijnst Roel. ‘Maar ik zag dat je in de penarie zat. Van Loosduinen had je weer aardig te pakken. Het heeft goed geholpen, hè?’ Julia vergeet haar boterhammen en kijkt Roel met open mond aan. ‘Dus ... dus je verzon maar wat?’ ‘Ja, wat dacht je dan?’