Julia's zoektocht

16 er een doek over, plantje of bloemetje erop en klaar ben je.’ ‘Een kale tafel?’ Annelie kijkt haar bevreemd aan. ‘Dat is helemaal ongezellig.’ ‘En we eten met onze voeten op de tafel,’ gaat Julia onverstoorbaar verder. ‘Met de borden op schoot. Heel relaxed.’ Met een driftig gebaar vouwt Annelie het zeil op. ‘Je houdt me voor de gek!’ ‘Joepie ... Mijn zus snapt eindelijk een grapje. Je zit op de goede weg, Annelie. Ik zou zeggen: ga zo door.’ Ze steekt een duim naar haar zus op en ze krijgt er een boze blik voor terug. ‘Bijdehandje!’ moppert Annelie. ‘Iets vrolijker kijken, An,’ raadt Julia aan. ‘Ik geloof dat ik Bert bij de keukendeur hoor.’ Het lijkt een toverspreuk, want Annelie rent meteen de kamer uit. Nu gaat ze vast haar beklag doen bij Bert, denkt Julia vermaakt. Ze grinnikt en onderschept nog net Brams brede grijns vanachter zijn computerscherm. n