Julia's zoektocht

15 Bram houdt zijn handen schuldbewust omhoog. ‘Ik heb zelfs de borstel gebruikt, mam. Echt waar. Maar ik krijg het er niet af. Ik heb vandaag een paar keer olie moeten vervangen.’ ‘Je kunt toch handschoenen gebruiken?’ zegt moeder. ‘Die gebruik ik ook. Maar het helpt niet altijd.’ ‘Heb je nog iets geks beleefd op je werk?’ vraagt Julia. ‘Vandaag niet. Annelie misschien?’ ‘Nee.’ Annelie schudt haar donkere krullen naar achteren. ‘Als juf voor de klas kan ik geen gekke dingen laten gebeuren. Als juf hoor je een voorbeeld voor de kinderen te zijn.’ ‘Dat weten we,’ zegt Bram met een uitgestreken gezicht. ‘Jij bent braaf. En nog steeds. Bert mag blij zijn met zo’n degelijke verloofde.’ ‘Hij is tenminste trots op me.’ Annelie kijkt naar Brams handen. ‘Dat kan van jou niet gezegd worden.’ Bram grinnikt. ‘Ik heb geen aanstaande verloofde. En dan nog ... ze hoeven op mij niet trots te zijn. Ik doe gewoon en dat is al gek genoeg.’ Na het eten helpt Julia met opruimen. Terwijl ze alles naar de keuken brengt, maakt Annelie met een vaatdoek het tafelzeil schoon. ‘Waarom hebben we eigenlijk geen tafelkleed?’ vraagt Annelie. ‘Zo’n zeil is toch niets? En al die pannen op tafel ... Als Bert en ik getrouwd zijn, doe ik alles in van die mooie schalen. Dat staat veel gezelliger.’ Moeder schiet in de lach. ‘We spreken elkaar nog wel eens hierover, An. Je zult zien dat je dat na een week zat bent. Wat zeg ik? Een week? Ik geef je drie dagen. Dan heb je meer dan genoeg van die grote vaat.’ ‘We nemen een vaatwasser.’ ‘O, maar dan nog. Het is extra werk. En een tafelkleed? Welnee, dan blijf ik aan het wassen. Zo’n zeiltje scheelt me veel werk. Lekker makkelijk.’ Annelie trekt haar neus op. ‘Je doet het maar op je eigen manier als je getrouwd bent, Annelie,’ zegt moeder. ‘Ik doe het op mijn eigen manier. En dat bevalt me prima.’ ‘Ik eet later van een kale tafel,’ zegt Julia. ‘Nog makkelijker. Je haalt