Alarm!

11 dichtgaat. Alleen maar omdat er te weinig personeel is. Kun- nen er geen collega’s van post Centrum in hun vrije tijd bij hen komen?HopelijkheeftHans zulke goede ideeëndat er nog een aantal mensen bij komen. Toch weet Sander niet hoe het moet. Tegenwoordig zijn er niet zoveel mensen die hun vrije tijd aan de brandweer willen geven. Hij trekt zijn muts verder over zijn oren en gaat harder fietsen. Bij postCentrumwas geenplekvoorhem, hiermoet hij na een half jaar weg. Zal hij dan nooit beroepsbrandweerman kunnen worden? Ho, nu vergeet hij bijna af te slaan. Van schrik remt hij hard af. Maar te hard ... Zijn wielen glijden weg en met een smak slaat hij tegen de grond. Vlak achter een wachtende fietser voor het stoplicht. Eenstekendepijn trekt door zijnschouder.Hij verbijt het en krabbelt overeind. ‘Gaat het?’ vraagt een vriendelijke meisjesstem. Sander knikt en wrijft over zijn schouder. ‘Ik ...’ Dan stopt hij. Zijnogenwordengroot enhij heeft het gevoel dat allesomhem heen begint te draaien. Voor hem staat Rachel. Hij heeft haar in tijden niet gesproken of van zo dichtbij gezien. ‘Sander.’ Rachel lijkt net zo verbluft als hij. ‘Rachel.’ ‘Sander, hoe gaat het?’ Ze zet haar fiets op de standaard. ‘Goed ... ik eh ... en met jou?’ Zou ze nog weten dat hij verliefd op haar is geweest? Hij heeft nog vaak aan haar gedacht, maar wilde niets meer met haar te maken hebben nadat hij erachter kwam dat ze iets met een ander had. Rachel lacht en trekt zijn fiets overeind. ‘Metmij gaat het goed.