Klem

7 havo en heeft over aandacht van meiden niet te klagen. Zijn lichtblauwe ogen lijken altijd te schitteren. ‘Hé, Lars.’ Olivia steekt haar hand op. ‘Hoi Olivia.’ Lars komt naar hen toelopen. ‘Is het een beetje uit te houden in de zon?’ ‘Met jou erbij wel.’ Dat Olivia zoiets durft te zeggen! Jenthe kijkt verbaasd van haar vriendin naar Lars. Lars grinnikt en knipoogt naar Jenthe, die nog altijd in het gras zit. ‘Jij bent toch Jenthe?’ ‘Ja.’ Jenthe krijgt het direct warm. Hoe weet hij haar naam? ‘Hoi.’ Moet ze hem een hand geven? Nee, dat is gek. Ze kijkt hulpzoekend naar Olivia, die nooit verlegen zit om woorden. Wat zou die nu zeggen? ‘Leuke schoenen heb je.’ Lars knikt waarderend. ‘Hè? Ja. Dank je.’ Jenthe kijkt naar haar lichtblauwe sneakers, die ze op advies van haar moeder heeft gekocht. Nu pas val- len haar de witte sneakers op, die Lars onder zijn spijkerbroek draagt.Waarom kijkt hij haar nu zo doordringend aan? Of ver- beeldt ze zich dat? Ze is vorige week nog naar een wedstrijd van het schoolbas- ketbalteam wezen kijken, waar Lars de aanvoerder van is. Het leek wel alsof alle meiden speciaal voor hem naar de sporthal waren gekomen. Misschien was dat ook wel zo. Elke keer als Lars de bal had, werd er extra hard gegild. Nee, ze hoeft zich niks te verbeelden. ‘Ik zie je wel weer.’ Lars steekt even nonchalant zijn hand op en loopt dan met zijn vrienden terug naar school. Wat is hij lang. En stoer. En knap. Jenthe kijkt hem na.Vorige week kwam hij met een scooter naar school. Een splinter- nieuwe. De zwarte lak leek wel een spiegel. Binnen de kortste keren stond er een heel stel meiden om hem heen. Met som- migen heeft hij zelfs een klein eindje gereden.Van het plein tot de parkeerplaats van de leraren en terug. Jaloers had ze naar