Tegenwind voor Carlijn

15 Carlijn moet lachen. Ze kan de tweeling van vijftien jaar ook moeilijk uit elkaar houden. ‘Hey! Je blijft toch zeker eten?’ vraagt Joost. ‘Gezellig!’ Jelle zet al een stoel voor haar neer. ‘Nee helaas, het gaat echt niet.’ ‘Je moet thuis koken zeker?’ vraagt mevrouwVan Amstel. ‘Carlijn knikt. ‘Pa had vanmiddag een bespreking. Maar het vlees ruikt heerlijk,’ moet ze nog even kwijt. ‘Oké, dan houd je het maar tegoed.’ ‘Graag.’ Dan staat ze snel op. ‘Mandy!’ Carlijn pakt haar fiets alvast. Mandy heeft zich vast verstopt, ze wil natuurlijk bij Paola’s zusjes blijven. Carlijn kijkt om zich heen en ziet dan wat bewegen achter de schuur. ‘Kom nou, Mandy!’ ‘Meiden, komen jullie eten?’ roept Paola’s moeder. Mirthe en Nicolet komen direct tevoorschijn, maar Mandy laat zich niet zien. ‘Waar is Mandy?’ vraagt Carlijn ongeduldig. ‘Ze wil niet komen.’ ‘Maar ik ga naar huis.Waar is ze?’ Nicolet kijkt naar de grond. ‘Ik mocht het niet zeggen.’ ‘Ik mocht het ook niet zeggen,’ praat Mirthe haar zusje na. ‘Nou ja.’ Carlijn kijkt hulpeloos naar mevrouwVan Amstel. ‘Gaan jullie Mandy eens gauw halen? Ze moet naar huis.’ Nicolet en Mirthe verdwijnen achter de schuur. ‘Ik wil niet!’ hoort Carlijn haar zusje protesteren. ‘Je moet!’ Achter de schuur zoeken de meisjes ruzie en komen ten slotte tevoorschijn. Nicolet en Mirthe trekken Mandy mee, die heftig tegenwerkt. ‘Hier is ze,’ hijgt Nicolet. Mandy begint te huilen. ‘Ik wil blijven, het is hier veel leuker.’ Carlijn trekt Mandy tegen zich aan en strijkt over haar hoofd. Ze heeft medelijden met haar zusje van vijf jaar. Ze begrijpt