Dubbeldate

14 om beneden te zitten. Ze blijft mooi op haar kamer. Even later komt Linda boven. ‘Kom je naar beneden? Opa en oma vragen naar je.’ Margaret schudt haar hoofd. ‘Nee, ik kom niet. Zeg maar dat ik niet lekker ben.’ Linda kijkt haar zus nadenkend aan. ‘Ik geloof je niet. Je baalt natuur- lijk dat je niet mag logeren bij Hanneke. Ik snap het, Mar. Ik vind het ook flauw. Alleen omdat je geen hoge cijfers haalt. Nou en?’ ‘Ga nu maar, Linda. Zeg maar dat ik niet kom.’ Linda knikt, aarzelt nog even, maar gaat dan toch naar beneden. Margaret staart voor zich uit. Wat zou ze kunnen doen? In haar bed kruipen? De avond is voor haar toch al verknald. Of nog wat huiswerk maken? Huiswerk ... Ze lacht schamper. Ze kan beter een mooi boek pakken. Lekker zich verdiepen in een andere wereld. Alsof ze zomaar een poosje uit haar eigen wereld kan stappen en alles mee kan beleven met de hoofdpersoon van het boek. Even later hoort ze beneden harder praten. Verbeeldt ze het zich of hoort ze haar naam noemen? Ze loopt naar de kamerdeur en zet hem op een kier. De stemmen worden iets duidelijker, maar er zit nog altijd een trap en een kamerdeur tussen. ‘Je moet niet zo hoog van de toren blazen, Freek,’ hoort ze opa zeggen. ‘Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. Ze heeft altijd al op haar tenen moeten lopen. Niks luiheid. Het lukt haar gewoon niet. Is dat haar kwalijk te nemen?’ Dan haar vaders stem, die ingehouden klinkt van boosheid: ‘Zou je je niet met onze opvoeding willen bemoeien, pa? Het is onze dochter en wij weten wat goed voor haar is.’ ‘Dat is te hopen, zoon. Jij en Bob waren ook heel verschillend en we hebben jullie altijd opgevoed naar wat jullie ieder persoonlijk nodig hadden.’ Margaret sluit de deur. Ze wil het verder niet horen. Lief van opa dat hij het voor haar opneemt. Maar het zal niet helpen. Pa is veel te eigenwijs om toe te geven. Hij denkt dat hij gelijk heeft. Opa is zo