Keet!

11 Keet haalt haar schouders op. ‘Kweenie.’ Ze staart naar de deurmat. Zwarte rondjes, precies even groot. Er ligt een stuk kauwgom in. En een heleboel zand. Vanuit haar ooghoek ziet ze nog kinderen uit haar klas voor het lokaal staan. De meester kucht. ‘Ga maar gauw. Sterkte met je zus.’ Ja hoor, denkt Keet, natuurlijk. Als laatste stuift ze de klas in. De tafels en stoelen staan al klaar voor de repetitie straks. Korte, rechte rijtjes. Liza hangt half naast haar stoel. ‘Waar was je nou? Ik heb megalang op je staan wachten!’ Keet schrikt. ‘Oh ja! Sorry, helemaal vergeten. Ik was niet wakker geworden van m’n wekker.’ Ze hangt haar rugzak over de rugleuning van de stoel. ‘Nou, weet je hoe hard ik moest rennen?’ vraagt Liza veront- waardigd. ‘Was er iets met Ava?’ Keet knikt. ‘Ze moest opeens naar het ziekenhuis, dus ja.’ De juf klapt in haar handen. Keet pakt alvast de Bijbel uit haar laatje. Liza is vandaag aan de beurt om uit te kiezen wat ze gaan zingen. De juf gaat op een kruk achter het keyboard zit- ten. Achter in het lokaal hoort Keet een paar jongens zachtjes lachen en fluisteren. Als de juf een toets aanslaat, klinkt er een iel fluitje uit het keyboard. De klas grinnikt. ‘Lekker stoer, hoor,’ roept Liza. Juf drukt op een paar knopjes en zet het keyboard weer op piano. Ze kijkt naar de jongens achterin. Het wordt heel stil in de klas. Keet moet er een beetje van kuchen. ‘Erg eerbiedig, jongens,’ zucht de juf. ‘Laten we nu écht gaan beginnen.’ Naar het Bijbelverhaal kan Keet niet zo goed luisteren. Haar hoofd voelt zwaar. Het liefst zou ze haar ogen dichtdoen, heel eventjes. Maar dat doet ze niet. Stel je voor dat ze echt in slaap zou vallen! Met haar vinger tekent Keet rondjes op de tafel. Van linksboven naar beneden en dan schuin omhoog, naar