Keet!

9 vinger. Zie je wel, ze had het toch goed! ‘En nu heel gauw gaan slapen,’ geeuwt Sean. Keet peutert met haar nagel aan een plakbandje op de deur. ‘Aaf heeft bloed gespuugd.’ Haar stem bibbert een beetje. ‘Tja,’ zegt Sean. ‘Mag ze nu geen nieuwe pillen? Gaat ze dan… Kan ze dan nog wel beter worden?’ Sean zakt uit bed. Hij hijst Keet zomaar over zijn schouder en loopt voorzichtig de trap af. Zijn stem murmelt heel rustig in haar paardenstaart. ‘Je weet toch wat mama heeft uitgelegd vorig jaar, toen Ava ziek werd?’ Met een plof landt Keet in bed. Ze trekt de dekens stijf om zich heen. ‘Dat van de knikker?’ vraagt ze. Sean knikt. Een jaar geleden kreeg Ava heel veel hoofdpijn. En precies op haar verjaardag, toen ze dertien werd, viel ze zomaar in de kamer op de grond. Een heel akelig gezicht was dat. In het ziekenhuis maakten de dokters foto’s van Ava’s hoofd en daarop zagen ze een tumor. Een balletje zo groot als een knik- ker. Ava moest meteen pillen gaan slikken die helpen om de tumor kapot te maken. Want als die blijft groeien, duwt die tegen haar hersenen aan en kan ze straks niks meer. Of er kan zomaar ergens anders in haar lichaam nog een tumor komen. Door de pillen gaan ook andere dingen in haar lijf kapot, weet Keet. Daar wordt ze ziek van en kaal, want ook haren gaan dan dood. ‘Dat heeft mama al honderd keer gezegd,’ zucht Keet. ‘Waar- om geeft de dokter niet gewoon een hele doos pillen? Zodat ze meteen weer beter is?’ ‘Daar zou Ava te ziek van worden,’ legt Sean uit. ‘Eerst een paar weken pillen, dan een poosje beter worden en dán pas weer pillen. Dat gaat gewoon een beetje langzaam.’ Hij tikt zachtjes tegen haar neus. ‘Welterusten, Keet.’ In de deuropening draait hij zich nog even om. ‘Ze wordt heus