Keet!

7 - 1 - Nijdig stopt Keet haar hoofd onder het kussen. Ze wil slapen! Maar het helpt niet zoveel. Papa praat snel en hard in de telefoon. Haar grote zus Ava huilt en mama rommelt in de badkamer. 4:15, ziet ze op de wekker. De rode cijfers schijnen fel in de donkere slaapkamer. Over vier uur moet ze al naar school. Keet knijpt haar ogen stijf dicht. Ze stopt haar vingers in haar oren. Zonder geluid zingt ze een liedje. Het bestaat niet echt, ze verzint het zelf. ‘Het gras is groen, de lucht is blauw. De zon is geel, ik hou van jou.’ Ze gluurt door haar wimpers naar de deur. Daar staat papa met zijn jas aan. Keet doet haar oren weer open. ‘Ben je wakker?’ fluistert papa. Ze doet net alsof ze nog slaapt. ‘Keet, doe eens niet zo vervelend.’ Papa’s stem kraakt een beetje van de slaap. Met een diepe zucht schopt ze de dekens van zich af. ‘We moeten met Ava naar het ziekenhuis. Ze heeft bloed gespuugd.’ Ineens doet Keet haar ogen wijd open en ze kijkt papa bang aan. ‘Is dat gevaarlijk?’ Papa wrijft hard met zijn knokkels over zijn wang. Mama rof- felt de trap af. Keet hoort haar graaien in het sleutelmandje op de kast. De voordeur piept open. ‘Wie blijft er nu bij mij?’ vraagt Keet. Buiten maakt de auto rare geluiden. Mama is zeker zenuwach- tig. Dan lukt het nooit zo goed met starten.