Keet!

14 haar mond stroomt. ‘Je vader heeft vanmorgen gebeld,’ zegt juf. ‘Dat je zus van- nacht naar het ziekenhuis moest. Is ze alweer thuis?’ ‘Weet ik niet.Toen wij weggingen nog niet.’ ‘Ben je erg geschrokken?’ Keet knikt hard. ‘Kon je daarna nog wel een beetje slapen?’ ‘Niet echt,’ mompelt Keet. ‘Gebeurt zoiets wel vaker?’ Het lijkt wel of ik op het politiebureau zit, denkt Keet.Wat een vragen! Ze zucht ervan. Moet ze nu vertellen dat ze bijna elke nacht wakker wordt van Ava? Of dat ze uit school vaak eerst naar de buurvrouw moet voor papa of mama thuiskomt uit het ziekenhuis? ‘Soms,’ zegt ze uiteindelijk. De juf knikt. ‘Weet je, Keet,’ zegt ze, ‘het is natuurlijk heel erg dat Ava ziek is. En ik merk dat jij er veel mee bezig bent. Je ziet er moe uit en je haalt niet meer zulke mooie cijfers als eerst. Vind je het goed als ik hier eens met je ouders over praat?’ Keet haalt haar schouders op. ‘Tuurlijk. Mag ik nu naar huis?’ Sean komt haar ophalen uit school en samen fietsen ze naar huis. Keet kan haar broer amper bijhouden. ‘Had je straf ofzo?’ roept hij over zijn schouder. Hij zwabbert heen en weer om de strepen van het fietspad. Links, recht, links, rechts. Af en toe stuitert hij de stoep op en weer af. Keet schudt haar hoofd. ‘Gewoon even praten.’ ‘O.’ Sean scheurt de bocht om, het paadje in dat langs de ach- tertuin loopt. Hij schopt de poort open. ‘Kom je nou nog?’ Keet stapt af en wil haar fiets in de schuur zetten. ‘Hoihoi! Zijn jullie thuis?’ hoort ze opeens achter zich. Daar staat de buurvrouw. Buurvrouw Sonja, met haar zwarte stekelhaar. Ze heeft iets in haar armen. Het is zwart en het friemelt en het piept. ‘Kijk nou eens!’ Sonja tilt het pluizige