Van hervormers en martelaars

12 huizen, en de mensen in die huizen waren erg vriendelijk. Soms kregen ze van hen ook fruit en brood dat overgebleven was. Maar hij moest wel opschieten, want het was al bijna helemaal donker. Maarten stond bij een ijzeren hek. Daarachter stond een prachtig huis. Door de ramen kon hij zien dat ze de lichten al aan hadden. Zou hij het hier nog eens een keer proberen? Hij kon toch niet weer met een lege maag naar bed? Vol moed begon hij te zingen. Hij kende heel veel mooie liederen uit zijn hoofd, omdat hij die ook altijd in de kerk zong. Plotseling ging de grote voordeur open en een dame kwam naar hem toe. Maarten had net het lied uit en keek haar vragend aan. ‘Ik heb je al verschillende keren horen zingen, en ik zag je ook in het kerkkoor. Nu ben je helemaal alleen. Zijn je vrienden er niet? Heb je zin even binnen te komen en dan nog wat voor ons te zin- gen? Dan kun je ook voor het avondeten blijven, als je wilt.’ Binnen was het warm en gezellig. Maarten zong nog een paar lie- deren en daarna hadden ze samen een heerlijke maaltijd. Maarten kneep eens in zijn arm. Droomde hij? Maar nee, het was geen droom. Hij was in het huis van Conrad en Ursula Cotta, en deze twee mensen waren blij dat ze iets voor hem konden doen. Ze boden zelfs aan dat hij in hun huis kon logeren, zolang hij moest studeren. Weer leek het een droom voor Maarten. Maar het was geen droom. Hij verhuisde van de donkere zolder naar het huis van deze vriendelijke mensen. Nu had hij zelfs nog meer tijd om te studeren, want hij hoefde niet meer te gaan bedelen om eten te kunnen kopen. Maarten hield erg veel van lezen, maar hij maakte ook graag mu- ziek en hij zong nog steeds veel. Nu zou hij wel helemaal gelukkig moeten zijn. Ja... maar toch... wat was dat toch, dat knagende gevoel vanbinnen? Nee, niet van de honger, maar daar was die stille angst voor de dood, die een keer zou komen, en een angst voor God, Die wel heel boos op hem moest zijn. Als hij daaraan moest denken ’s avonds, in bed, dan kroop hij diep onder de dekens en dan huiverde hij.