Van hervormers en martelaars

11 flauwe stralen van de bleke maan konden door een paar kieren glippen. Maarten rilde even. Het was koud op de zolder, want de wind kon ook door die kieren blazen. Hij deed zijn ogen dicht en dacht: ‘Als mijn ouders al zo streng zijn als ik wat verkeerd heb gedaan, hoe boos en toornig moet God dan wel op mij zijn?’ Hij rilde weer, maar nu niet van de kou. Maarten ging elke zondag naar de kerk. Hij zong ook graag in de kerk. Maar... Wie was God? Zijn moeder had hem het ‘Onze Vader’ leren bidden en hij kon de tien geboden helemaal opzeggen. Ze had hem ook verteld over de verschrikkelijke straf die hij zou krijgen in de hel als hij een zonde zou doen tegen de tien geboden. Maarten dook onder de dunne deken. De angst gaf hem nog meer pijn vanbinnen. ‘Dag hoor! Tot ziens!’ ‘Ja, goede reis!’ Maarten keek naar zijn vrienden die klaarstonden omweg te gaan. Ze zouden een week naar huis gaan. Het was vakantie, maar Maarten bleef in de school. Het was voor hem te ver om naar huis te gaan en hij wilde nog wat studeren en een paar boeken lezen. Hij zwaaide zijn vrienden na en liep meteen weer naar boven. Al gauw zat hij weer achter zijn boeken. De hele dag bleef hij studeren, totdat de eerste donkere schaduwen vanuit de hoeken van de zolder steeds dichterbij kwamen. Op het laatst kon hij de letters bijna niet meer zien. Plotseling voelde hij ook weer zijn maag rommelen. Het was tijd om te eten en nu moest hij er alleen voor zorgen. Dat was niet zo leuk, maar hij moest toch wat doen om iets te eten te krijgen. Het was nog druk in de straten van Eisenach. Overal liepen men- sen. Maarten keek rond. Als hij nu een goede plek kon vinden, kon hij misschien wat geld krijgen om eten te kopen. Hij zou het daar eens bij die drukke hoek proberen. Hij legde weer zijn pet op de grond en begon meteen te zingen. Maarten had een luide, heldere stem, maar er rammelden een paar karren voorbij en niemand leek hem te horen. Nee, dit was toch niet zo’n goede plaats. Hij zou maar weer naar die zijstraat gaan waar hij wel vaker met zijn vrienden had staan zingen. Daar waren grote