» Homepage
Teunie
Suijker
Krimpen aan den IJssel
1968
Krimpen aan den IJssel
Ja
4
Suijker, Teunie

‘Schrijven is een ontdekkingsreis’
Een boek schrijven kun je niet echt  leren, vindt Teunie Suijker. Ze deed wel een cursus, want schrijven is haar grote hobby. Ze woont vlakbij een manege waar ze een serie meisjesboeken over schreef.


Tekst: Leanne Monster


Hoe het begon
‘Toen ik in verwachting was van onze oudste dochter, ben ik gestopt met werken,’ vertelt Teunie in haar gezellige woonkamer. Ze wilde graag iets voor zichzelf gaan doen. Maar wat? Ze borduurt veel en naait ook zelf kleding.


Cursus
Vroeger wilde ze al schrijfster worden. Zo kwam ze op het idee om een schrijfcursus te gaan volgen. Na deze  cursus  stuurde ze een verhaal op naar een paar uitgeverijen. Bij Den Hertog mocht ze daar een boek van maken: Spanning op de rivier. Daarna volgden er nog meer delen in deze serie, zoals Spanning rond de oude bakkerij.


‘Het is niet zo dat je een boek kunt schrijven als je een cursus doet,’ vindt Teunie. Je leert dan wel veel over het schrijven zelf. ‘Hoe bouw je spanning op en hoe houd je die spanning vast?  Hoe schrijf je het eerste hoofdstuk? Welke personages komen er in het boek?’


Paardenboek
Een aantal keren had  uitgeverij Den Hertog gevraagd of Teunie een meisjesboek over paarden wilde schrijven. ‘Dat wilde ik helemaal niet,’ lacht ze. Paarden vond ze maar niets. De schrijfster was  nog nooit in een manege geweest. Toen kwam er een nichtje logeren. ‘Tante Teunie, komt u gewoon één keer kijken op de manege?’ vroeg ze. Daar had ‘tante Teunie’ weinig zin in, maar ze ging toch.


Idee!
‘Toen ik binnenkwam, zag ik allemaal meisjes  die met  paarden en pony’s bezig waren,’ beschrijft ze. ‘Overal stonden poetskisten en lagen  borstels. Het rook naar paarden en stro. Ineens zag ik een heel verhaal voor me. Na twee maanden was het eerste deel van manege De Driesprong (De Zadeldieven) klaar.’


Echt gebeurd
Dus die manege bestaat echt? ‘Ja, al mijn verhalen zijn echt gebeurd,’ verklapt Teunie. Een idee voor een boek haalt ze onder andere uit gebeurtenissen uit de krant. Maar ook uit verhalen van haar eigen kinderen en de verhalen van lezers. De serie Fleur en Luuk gaat een beetje over haar oudste kinderen. En Koen en Saar lijken op haar jongste dochter en een buurjongetje. Koen en Saar, welkom in groep een is een boek voor kleuters. ‘Dat is best moeilijk om te schrijven. Het mag niet te moeilijk en niet te lang zijn. Het moet vooral herkenbaar zijn voor de lezertjes.’


Hobby en beroep
Op de tafel ligt een stapel glimmende boeken. Allemaal geschreven door Teunie Suijker. ‘Toen ik mijn eerste boek schreef, had ik nooit kunnen denken dat het zo’n stapel zou worden,’ lacht  ze. Maar schrijven blijft leuk, een ‘ontdekkingsreis’ noemt ze het zelf. Waarom is dat zo leuk dan? ‘Ik schreef vroeger al graag verhaaltjes en ik heb veel fantasie. Dat werd een hobby. Nu is mijn hobby mijn beroep geworden. Dat is toch het leukste wat er is?’


Schepping
Bij het schrijven let Teunie er goed op dat ze  een christelijk boek schrijft. ‘In het ene boek zie je dat beter als in het andere,’ legt ze uit. ‘Bij Fleur en Luuk gaan alle deeltjes over dieren. Dan kun je over de schepping schrijven.’


Het schrijven zit duidelijk in de familie. Teunies oudste zoon is dol op dieren. Toen hij acht jaar was, schreef hij een gedicht over allerlei soorten beesten. ‘Dat gedicht heb ik ook in Fleur en Luuk en de logeerstal gezet. Het paste helemaal in het verhaal.’


Simpel?
Het lijkt wel of een boek schrijven  simpel is. Teunie schudt haar hoofd. ‘Nee, hoor. Vooral het uitdenken van het verhaal en de personages vind ik moeilijk. En het beginnen met schrijven. Dat lege witte scherm… Het blijft voor mij een uitdaging.’ Van elk nieuw boek leert ze wel weer iets.


Spannend
De eerste paar jaar typte Teunie al haar boeken in de woonkamer.  Om haar heen speelden de kinderen en het was nooit echt stil. Nu heeft ze een rustige werkplek  voor zichzelf, zoals je op de foto kunt zien.  ‘Soms zit ik helemaal in het boek. Als ik een spannend stuk schrijf en de bel gaat… Nou, dan schrik ik daar echt van, hoor.’


Plaatjes
Bij een boek horen ook plaatjes. Daar heeft Teunie weinig over te zeggen. ‘Meestal vind ik ze heel knap gemaakt. Maar bij mijn eerste boeken zaten er soms foutjes in. Dat vond ik jammer.’ Nu overlegt Teunie meer met de tekenaar. ‘Daar ben ik erg blij mee. De tekeningen zijn altijd erg leuk.’


Ideeënmap
Teunie gaat vaak naar scholen om daar te vertellen over haar werk. Ze vertelt hoe het schrijven van een boek gaat. Vaak vraagt ze dan  wat de kinderen van de boeken vinden. En wat voor boek ze nog graag eens willen lezen. Wie weet krijgt ze zo wel een idee voor een nieuw verhaal. De antwoorden schrijft ze allemaal op in een map. Net als belevenissen van kinderen. Grappige dingen, maar ook verdrietige dingen. Ze bewaart daar ook krantenknipsels in. ‘Dat is mijn ideeënmap.’


Nieuw boek
Op haar werkplek schrijft  Teunie het vijfde deel van Fleur en Luuk. ‘Daarin gaat het over een zeehondje in de rivier,’ verklapt ze. Daarna is de serie afgelopen. En manege De Driesprong dan? ‘Misschien komt er nog een boek,’ lacht ze geheimzinnig. Maar eerst moet ze het boek afmaken dat ze nu aan het schrijven is. In gedachten is ze bezig met het bedenken van iets heel nieuws. ‘Wat dat wordt, blijft nog geheim.’

Boeken

Boeken staan alfabetisch gesorteerd op auteursnaam.

Nieuwsbrief



    CAPTCHA code: