Schrijven in opdracht
Ze werkte in Afrika en begon toen met het schrijven van (kinder)boeken. Inmiddels heeft mevrouw Ippel er ongeveer dertig geschreven. Bij elk boek wil ze de lezers een bijbelse boodschap meegeven.
Tekst: Leanne Monster
Wanneer en hoe bent u begonnen met schrijven?
Ik heb een tijd als verpleegkundige in Nigeria (Afrika) gewerkt. Daar schreef ik korte stukjes voor de Paulus. Het deputaatschap voor de zending vroeg of ik een boek wilde schrijven over die periode. Dat deed ik na ons trouwen, terug in Nederland. Het kwam in 1974 uit. De meeste boeken schreef ik trouwens in opdracht, zoals een aantal boeken over de zending.
Heeft u naast het schrijven nog andere hobby’s?
Ik reis graag samen met mijn man. Ook vind ik het leuk om creatief bezig te zijn. En zoals elke schrijver houd ik erg van lezen.
Uw kinderboeken gaan vaak over een jongen en een meisje. Waarom is dat?
Omdat ik dat wel makkelijk vond. Het boek kan dan door jongens en meisjes gelezen worden. We hebben zelf lang een boekwinkel gehad. Toen merkten we dat het lastig was om grote stapels boeken te bestellen voor de scholen met het kerstfeest. Soms waren er te weinig boeken voor jongens, soms te weinig voor meisjes. En met een boek dat voor allebei kan, is dat niet zo.
Hoe komt u op ideeën voor verhalen?
Vaak door dingen die thuis gebeurd zijn. De serie Joekeltje is echt gebeurd en gaat over de honden die wij hadden. Onze dochter vaart, daar gaat een van de boekjes over. Ook bijvoorbeeld de gebeurtenis dat Joekeltje gebeten wordt door een grote herdershond.
U schreef ook boeken over (kerk)geschiedenis. Hoe bent u die gaan schrijven?
In het Calvijnjaar vroeg uitgeverij Den Hertog of ik een boek wilde schrijven over de tijd van Calvijn. Toen schreef ik Vlucht naar Genève, wat niet echt gebeurd is. Wel heb ik eerst een stapel boeken gelezen, waar informatie in stond over die tijd.
Ook schreef ik het boek Opgesloten, over Marie Durand, een hugenote, die 38 jaar lang gevangenzat. Over haar kreeg ik van iemand een stapel foto’s, folders, boekjes en artikelen. Aan de hand daarvan heb ik een verhaal geschreven. Ik vond het jammer dat het boek niet dikker kon worden, want er was nog zoveel meer te vertellen over haar.
Heeft u ook boeken voor volwassenen geschreven? Is dat moeilijker dan een kinderboek?
Ja, wel een paar, zoals Ik zal niet sterven maar leven. Dat was naar aanleiding van een vraag van een oud-collega (zuster Cobie van Rossum) die in Nigeria werkte met mensen met een handicap. Zij stuurde mij een pakketje met foto’s van twee verlamde meisjes op en hun verhaal. Helaas is dat nooit aangekomen. Later heeft ze mij dat verhaal opnieuw verteld en heb ik het boek geschreven.
Het is niet moeilijker om te schrijven, omdat ik geen dikke boeken schrijf. Een boek van 300 bladzijden zou ik niet kunnen, maar een kort(er) verhaal heb ik dus wel vaker gedaan.
Wat is uw doel met schrijven?
Dat verschilt voor welke leeftijd je schrijft. Een boek voor beginnende lezers is heel anders dan een levensbeschrijving van iemand. Wel wil ik kinderen een boodschap meegeven als zij lezen. De laatste jaren verschijnen er veel kinderboeken met lelijke woorden erin. Daarom wil ik een ander soort boeken schrijven, zonder lelijke woorden en met een bijbelse boodschap.
Hoe zet u dat dan in het boek?
Soms zie je het al aan de titel. Maar je merkt het ook aan hoe de mensen in het boek met elkaar omgaan. In de serie Joekeltje is zijn baasje architect. Hij tekent mooie gebouwen en ook een kerk, een huis van God. En bij Wim en Kim gaat het over de regenboog en wat dat betekent. Het ligt dus aan het verhaal, maar op die manier probeer ik iets uit de Bijbel mee te geven.
Bent u nu een boek aan het schrijven?
Nee, nu niet. Misschien komt er nog wel een boek, ik weet het niet. Mijn man zou graag willen dat er nog een laatste boek over Joekeltje kwam, want een hond blijft niet altijd leven, zegt hij. Ik wacht maar af of ik nog iets tegenkom waar ik over kan schrijven.
