‘Ik zie vanzelf wel wat er gebeurt in mijn verhaal’

Maarten Brand schreef zijn eerste kinderboek bij uitgeverij Den Hertog over het speciaal onderwijs. Hij is niet van plan om het daarbij te laten. Het liefst zou hij nog eens een héél spannend boek willen schrijven.

Tekst: Leanne Monster

Kun je kort iets over jezelf vertellen?
Ik ben geboren en getogen in Ede. Na de pabo werd ik meester in het speciaal onderwijs. Nu werk ik op een ‘gewone’ basisschool in Kootwijkerbroek. Ik houd van lezen, piano spelen en muziek luisteren. Ook fietsen vind ik leuk. Als ik op vakantie ga, ga ik het liefst naar een land met bergen. Zwitserland of Oostenrijk bijvoorbeeld.

Wanneer en hoe ben je begonnen met schrijven?
Een hele tijd geleden heb ik me verdiept in de 19^e eeuw, over de komst van de stoomtrein bijvoorbeeld. Daar wilde ik een roman over schrijven, maar het werd uiteindelijk een kinderboek. Een vriend van mij heeft de tekeningen en de omslag gemaakt.

Hoe kwam je op het idee om Een klas in vuur en vlam te schrijven?
Er zat een verhaal in mijn hoofd dat er een nieuw kindop het speciaal onderwijs kwam, die iets heel opvallends had. Ik was benieuwd hoe de klas daarop zou reageren. Het werd een jongen met brandwonden in zijn gezicht. Daar kwam een heel verhaal omheen en zo werd het een boek.

Waarom schreef je over het speciaal onderwijs?
Daar gaf ik toen les en het leek me leuk om daar eens een boek over te schrijven. De kinderen in het boek bestaan niet echt, maar ik kwam wel op ideeën door de leerlingen in  mijn klas. Ook vind ik het mooi om zo iets te laten zien van het speciaal onderwijs. Iedereen heeft daar ‘iets’ en dat is daar ook heel bespreekbaar.

Je boeken zijn dus niet echt gebeurd?
Nee, allemaal verzonnen. Maar tijdens het schrijven zie je de ruimte voor je waarin het verhaal speelt. Die ruimte of kamer ga je dan aankleden. Zo zette ik drie potten met planten in het raamkozijn en dacht later: Hee, dat is mij bij thuis ook zo. Soms lijkt een kamer in het boek dan ineens op de zolder bij mijn ouders thuis.

Je schreef ook een boek voor volwassenen. Is dat moeilijker dan een kinderboek?
Ja, ik vind van wel. In een roman is de plot van het verhaal, dus wat er allemaal gebeurt, heel belangrijk. Dat betekent dat je eigenlijk van tevoren moet bedenken hoe het begint en eindigt. Daar houd ik niet zo van. Ik begin gewoon ergens en zie vanzelf wel wat er ondertussen allemaal gebeurt. Het is veel spannender om te kijken: Oh, de hoofdpersoon moet een probleem oplossen. Wat zal hij n gaan doen? 

Waar zou je graag nog eens een boek over willen schrijven?
Daar moet ik even goed over nadenken… Ik weet het niet. Wel zou ik graag eens een spannend boek voor kinderen willen schrijven. Zo’n boek dat ze in een adem uitlezen. Maar dan moet er ook een boodschap in zitten; het moet niet alleen om het ‘spannende’ gaan.

Hoe doe je dat, een boodschap in het verhaal leggen?
Bij Een klas in vuur en vlam zie je dat bijvoorbeeld aan Lucas. Je merkt dat hij de Heere kent. Je ziet het ook aan hoe de mensen in het boek met elkaar omgaan. Ze hebben allemaal iets dat niet ‘gewoon’ is, maar dat is helemaal niet erg.

Ben je nu bezig aan een nieuw boek?
Ja, maar ik ga natuurlijk niet vertellen waar dat over gaat. Nou, heel kort dan: het verhaal dat ik nu schrijf, gaat over een wild en druk meisje. Haar moeder heeft smetvrees, dat betekent dat ze altijd alles superschoon wil hebben, omdat ze bang is voor ziektes en vieze dingen. En dat wordt een heel spannend boek!