Deel 9 in de serie 'Hersteld Hervormde Studies'

Na de Synode van Dordrecht (1618-1619) leek een tijd van rust voor de gereformeerde kerken in ons land aan te breken. De prediking van de Nadere Reformatie deed haar zegenrijke invloed gelden. Toch pakten zich spoedig donkere wolken samen: de strijd tussen ‘Voetianen’ en ‘Coccejanen’ leek de kerk spoedig diep te verdelen. De Voetianen werden beschuldigd van een ‘scholastische’ wetenschapsbeoefening. De Coccejanen werden ervan verdacht te staan onder invloed van het rationalisme van de filosoof Descartes.
Weinig aandacht genoten tot nog toe de ‘ernstige Coccejanen’. In plaats van deel te nemen aan debatten, waarbij vaak meer vuur dan licht was, legden zij de nadruk op de praktijk der godzaligheid. Door het geestelijk leven in woord en geschrift te bevorderen, sloegen ze een brug tussen beide partijen en dienden ze Gods Kerk.

In dit boek wordt aandacht besteed aan zo’n ‘ernstige Coccejaan’: Frederik van Houten (1662-1711). Deze predikant was een ambtgenoot en zielenvriend van de bekende dominee Petrus Immens.
Van Houten zocht in zijn geschriften de onverschilligen te vermanen en de treurenden te troosten met de zuivere wijn en olie van het Woord. Zijn pastorale gedichten en liederen komen op uit het Woord en de wegen die God gaat met Zijn volk. Ds. Van Houten spreekt het hart aan en daarin proeft men de liefde tot God, Zijn dienst, Zijn kinderen, alsook de bewogenheid met de onbekeerden.