Vriendin in nood

9 Laura zucht. Heel diep. ‘Mam, het is dichtbij. Doe niet altijd zo overdreven bezorgd.’ ‘Ik ben niet overdreven bezorgd. Je leest het zo vaak dat er meisjes verdwijnen.’ ‘Ik rijd alleen door drukke straten. Daar word ik echt niet ont- voerd.’ ‘Negen uur thuis dan.’ ‘Ik ben geen kleuter meer.’ Met een klap gooit Laura de deur achter zich dicht. Het wordt steeds erger met die bezorgdheid van haar moeder. Kom op, zeg.Weggebracht worden voor zo’n stukkie. In volle vaart fietst ze naar het huis van Sophie. Een leuk nieuwtje. Het leukste wat ze kan bedenken is een date met Niels. Zou zomaar kunnen dat Sophie iets gehoord heeft. Dat Niels in slaap viel tijdens de speech van zijn oma is mis- schien wat ver gezocht, maar dat Eline bevriend is met haar zus voelt heel speciaal. Toen Sophie jarig was, ging ze expres naast Eline zitten. Toen voelde het alsof haar leven verbonden was met dat van Niels. Als ze bij het huis van Sophie aankomt, zet ze haar fiets tegen het raam, doet hem op slot en belt aan. Op de achtergrond hoort ze het ruisen van de zee. Ze doet haar ogen dicht en concentreert zich op het geluid. Even lijkt het alsof ze meedeint op de golven. Als zij hier zou wonen, zou ze elke avond het raam openzetten om naar de duinen te staren en naar de zee te luisteren, maar Sophie moppert soms dat ze ’s zomers bijna nooit haar auto voor de deur kan parkeren. ‘Hallo zusje.’ Met een zwaai gaat de deur open. Sophie staat in de opening. Ze draagt een lange, wijde, blauwe rok van glan- zende stof met een wit vestje, daaronder hoge hakschoenen. Haar blonde haar heeft ze opgestoken. ‘En nu het nieuwtje.’ ‘Even geduld.’ Sophie glimlacht. ‘Ik ga eerst thee zetten.’ ‘Je kunt het gewoon gelijk zeggen.’ Sophies ogen twinkelen. ‘Wacht maar af.’ ‘Hoi,’ zegt Laura tegen Pieter die achter de computer zit. Ze