13
heeft opgehangen.
‘Ook goedemiddag! Gaan we bijna eten mam? Ik heb loeigrote
honger!’
Christa geeft haar moeder een zoen, pakt een glas melk en gaat
aan tafel zitten.Vragend kijkt ze Loïs aan. ‘Wat is er met jou?’
Nijdig smijt Loïs een stapeltje post op tafel.
‘Moet je zien!
Een voor Christa van Schagen.
Een voor mevrouw M.E. van Schagen-de Bruin.
Maar liefst drie voor meneer P. van Schagen!
En zelfs voor die stomme Koen van Schagen is er iets! Alleen
voor mij niet. Ik krijg nooit post!’
De post zeilt over de tafel in de richting van Christa en van
haar vader. Nu stopt haar vader wel met typen. Hij trekt de
post naar zich toe.
‘Op zo’n blauwe brief van de belastingdienst hoef je helemaal
niet jaloers te zijn, Loïs,’ bromt hij. Hij draait zich om en legt
de enveloppen op de hoek van zijn bureau. ‘Op die folder met
dure jurken en jassen van mama trouwens ook niet,’ grinnikt
hij als hij ziet wat er nog meer op tafel ligt.
Loïs houdt het tijdschrift voor Koen in haar handen en terwijl
ze weer naar de gang loopt, trekt ze de plastic wikkel eraf.
‘Ho, ho zussie. Na mij!’ Koen grist het tijdschrift uit haar han-
den en rent de keuken uit.
Spinnijdig stampt Loïs de trap op.
De klap waarmee ze haar slaapkamerdeur dichtgooit, laat de
ruiten rinkelen.
‘Lekker mam! Stamppot met rauwe andijvie en spekkies. Dat
is m’n lievelingseten.’
Koen probeert over de tafel de pot met augurken te pakken,
maar Loïs is hem net te snel af. Langzaam maakt ze de pot
open en vist er dan op haar gemak twee augurkjes uit. Ze zet de
pot net buiten Koens bereik weer terug en kijkt hem met haar
